1703. De apostelen en leerlingen rondom Jezus zongen vreugdezangen en jubelden het uit en uit de stad kwam het volk Hem in drommen tegemoet. Maar nu traden verscheidene oude priesters in hun ambtsornaat naar voren, belemmerden de weg en hielden de apostelen tegen. Dezen waren ontdaan en durfden niet antwoorden. Maar de priesters riepen JEZUS ter verantwoording en vroegen of Hij geen orde onder zijn aanhangers kon handhaven, en zo ja, waarom Hij dan dat lawaai en gewoel niet verbood. Maar Hij antwoordde hun dat, indien dezen zwegen, de stenen op de weg zouden beginnen roepen (Lk. 19, 40), waarop de priesters zich verwijderden. De opperpriesters ondertussen hielden een raad (Mk. 11, 18; Lk. 19, 47; Joa. 12, 19) en lieten alle mannen en verwanten der vrouwen en kinderen, die Jezus uit Jeruzalem tegemoet getrokken waren, tot zich roepen; zij hielden hen opgesloten in het grote binnenhof (van het rechtshuis) en zonden spionnen uit om na te gaan hoe de zaken verliepen. Nu braken de mensen takken af en strooiden die op de weg (Mt. 21, 8), trokken hun bovenklederen uit en spreidden ze erover uit en hieven blij geroep en vreugdegezang aan. Ik zag er vele die gans hun bovenlijf tot de gordel van klederen ontdaan hadden. De kinderen waren met geweld uit alle scholen gebroken en juichten met de menigte. Ik zag Veronika en 2 andere bekende vrouwen. Veronika had 2 kinderen bij zich; zij spreidde haar sluier op de weg open en ontnam ook iets aan één van de 2 kinderen en strooide ook dit op de weg. Zij en de andere vrouwen voegden zich bij de H. Vrouwen die de processie sloten; zij waren nu wel ten getale van 17. De weg was met takken, klederen en tapijten zo dicht bestrooid, dat de tocht zeer zacht opwaarts ging; hij trok dan onder de Fascikel 28 3234