geworden. (Volgens Matteüs had Judas gezegd: “Wat wilt gij geven en ik zal HEM overleveren.” (Mt. 26, 15). De verrader had zijn slachtoffer naamloos aangeboden. “De Farizeeën,” sprak Jezus, “verlangen de verrader weer te zien. Ik echter verlang dat hij zich mag beteren, berouw krijgen en niet tot wanhoop vervallen.” Terwijl Jezus dit alles in bedekte en algemene woorden zegde, had Judas onder het luisteren een gedwongen lach op het gelaat. Ook vermaande Hij de apostelen zich geen menselijke zorgen te maken, noch bang te zijn, omdat Hij hun gezegd had dat zij verstrooid zouden worden. Zij mochten het vervolg van het gebeuren (zijn verrijzenis; hemelvaart, triomf, enz.), dat Hij hun ook reeds aangekondigd had, niet uit het oog verliezen; zij mochten de hoop op wat later zou komen, niet laten versmachten onder de droefheid van het ogenblik. Hij maakte dit duidelijk door de gelijkenis van een mantel, die ik vergeten ben. 1724. Ook verweet Hij hun in het algemeen dat enigen gemord hadden over de liefdedaad van Magdalena. Jezus bedoelde daarmee de wrevel van enigen over de zalving van Magdalena op vrijdag laatst, doch Hij drukte zich hierover slechts in algemene woorden uit. Hij had hierbij waarschijnlijk de eerste stap van Judas tot het eigenlijke verraad op het oog, want deze stap was gezet naar aanleiding van deze zalving. Ook beoogde Hij meteen hem te waarschuwen voor de toekomst, daar hij, naar aanleiding van de volgende en laatste zalving van Magdalena het verraad geheel zou volvoeren (zie nr. 1741). Dat ook anderen zich over deze kwistige, vrijgevige liefdedaad van Magdalena ergerden, was een misplaatste gestrengheid in zeden en het gevolg van een aangeboren zuinigheid. Zij zagen in Fascikel 28 3267