en daarom is ze des te waardevoller.  Misschien heeft de priestercriticus  er nooit aan gedacht hoe ver strekkend zijn uitspraak was, maar toch  wordt onze bewering, zoals wij ze boven formuleerden, erdoor  bevestigd.   In een overzicht van de letterkundige voortbrengselen in de vorige  decennia schreef priester A. Lambert in ‘Revue diocésaine de Tournai’,  déc. 1947, blz. 545: “Het drama van Kalvarië heeft de subliemste  meesterwerken van muziek en schilderkunst geïnspireerd.    Aan schrijvers en dichters evenwel bood dit drama een minder gunstig  onderwerp.  Na Katarina Emmericks overwegingen op het Bitter Lijden  en vooral na de Evangelieverhalen doen al de letterkundige  voortbrengselen, zelfs die van Claudel en Péguy teleurstellend aan.”   Dit is klaarblijkelijk zoveel gezegd als: “Het Bitter Lijden van K. Emmerick  is het heerlijkste wat in de letterkunde op dit gebied bestaat.”    Waarom zou ik hier niet mogen aan toevoegen – iets waarvan ik ten  diepste doordrongen ben – “Een groot gedeelte van Katarina’s  Christusleven evenaart het Bitter Lijden in schoonheid.”    Kan er aan K.’s werk een mooier, spontaner, dus betrouwbaarder hulde  gebracht worden dan de bekentenis van die priestercriticus?   Als inleiding op het lijdensverhaal moge het voorgaande volstaan.   ***  In de voorgaande aflevering is verhaald Magdalena’s laatste zalving van  Jezus, en Judas’ verraad op woensdag 28 maart.    Nu volgt, zeer uitvoerig beschreven, Jezus’ lijden de 3 volgende dagen  en zijn eerste verschijningen op paaszondag.   Fascikel 29 2