zacht en heimelijk zich toch te bezinnen, daar hij

reeds langer dan een jaar rondliep met ontrouw en

verraad in het hart. Doch Judas scheen het niet te willen

bemerken; hij bleef doof voor de vermaning van Jezus en begon

tot Joannes te spreken.

Petrus, voor wie dit een ongemanierdheid was, zei geërgerd:

“Judas, de Meester spreekt tot u!” Hierop gaf Judas aan de Heer

een algemeen ontwijkend antwoord, iets in de zin van: God

behoede mij daarvoor!

De anderen hadden niets verstaan van de woorden van Jezus tot

Judas, want Hij sprak stil en dan luisterden zij niet. Ook trokken

zij op dit ogenblik hun sandalen weer aan.

Niets in zijn lijden smartte de Heer zo diep als het

verraad van Judas, een van de twaalf. Jezus waste

tenslotte nog de voeten van Joannes en Jakobus.

Jakobus ging eerst zitten en Petrus hield de waterzak vast; daarna

ging Joannes zitten en Jakobus hield het bekken. Jezus

knoopte aan zijn handeling een lering vast over de

verootmoediging en zei dat degene die diende, de

grootste was en hoe zij in het vervolg elkanders

voeten moeten wassen (elkanders dienaren moesten

zijn). Hij voegde er nog andere dingen aan toe met

betrekking tot hun geschil wie onder hen de grootste

(of eerste) zou zijn, zoals men dit in het Evangelie

kan lezen (Lk. 22, 24-30).

Toen trok Hij zijn klederen weer aan en ook de apostelen

lieten hun klederen, die zij voor het eten van het paaslam

opgetrokken hadden, weer los en lang neerhangen.

Fascikel 29