Inleiding. – Hoe de lijdensvisioenen begonnen. 1779. In de avond van 18 februari 1823 kwam de schrijver (= Brentano) bij het ziekbed van de zienster. Getroffen door haar edele, verheven gelaatsuitdrukking, waarin haar lijden weerspiegeld lag, offerde hij aan God in een vlugge zielsverheffing het lijden op van de Heer, samen met het leed van allen die met hun kruis beladen Hem nagegaan waren. Onder dit gebed wierp hij een blik op haar gestigmatiseerde handen, doch verrassend vlug trok zij ze onder de deken terug, alsof zij er een slag op gekregen had. Hierover verwonderd vroeg de bezoeker: “Wat scheelt er U dan?” Met sterke nadruk antwoordde de zieke: “Zeer veel!” Terwijl de ondervrager nadacht over de zin van dit antwoord, scheen de zieke in een diepe slaap verzonken. Nadat dit een kwartier geduurd had, richtte zij zich opeens op in zittende houding met de levendigheid van iemand die moeizaam worstelt, stak naar de linkerkant van haar bed haar gebalde vuisten uit als om een vijand terug te stoten en riep heftig vertoornd uit: “Wat wil je met de schuldbrief van Magdalum?” De bezoeker voor wie deze uitroep een raadsel was, vroeg verbaasd: “Wie wil dan iets met de schuldbrief van Magdalum?” En nu antwoordde zij met de opwinding van iemand die in een gevecht verwikkeld is en die een hem gestelde vraag naar de oorzaak van het gevecht beantwoordt: “Wel! daar komt de vervloekte, de aartsbedrieger, de leugenaar van het begin (Joa. 8, 44), de satan, en hij houdt Jezus de schuldbrief van Magdalum en nog andere schuldvorderingen onder de ogen en zegt dat Hij dat alles heeft verspild.” Op de vraag: “Wie heeft dit verspild? Tot wie wordt dat gezegd?”, antwoordde zij: “Wel! tot Jezus mijn Bruidegom in de Olijfhof.” Fascikel 29 80