1785. Nu echter kwam van de hemelstreek waar de zon zich tussen 10 en 11 uur in de voormiddag bevindt, een smalle lichtbaan tot Jezus, en ik zag daarin een rij engelen verschijnen, die zich verlengde van Boven tot beneden bij Hem en waaruit een stroom van kracht en versterking op Hem nederdaalde. Het overige van de grot bleef geheel vervuld met de gruwel- en schrikbeelden van de zonden, met de hoon en de aanvallen van de boze geesten. Jezus nam dat alles op zich, maar zijn Hart, het enige dat te midden van die woestijn van afgrijselijkheden God en de mensen op volmaakte wijze liefhad, was bedroefd tot de dood toe en ontzettend beangstigd, daar het zich verpletterd voelde onder de schuldenlast van al die zonden! Ach! ik zag daar zoveel dat een jaar niet toereikend zou zijn om het te beschrijven. Nadat die eindeloze stroom van misdaden en schrikbeelden, oneindig als een zee, aan zijn ziel voorbijgekomen was en Hij zichzelf als een zoenoffer vrijwillig aangeboden had en gevraagd dat al de pijnen en straffen daarvoor op Hem zouden neerkomen, overviel satan Hem, gelijk weleer in de woestijn (fasc. 11, nrs. 337-347) met talloze bekoringen; hij durfde zelfs een hele reeks beschuldigingen inbrengen tegen de allerheiligste en onzondigbare Zaligmaker: “Hoe!, grijnsde hij, gij wilt dat allemaal op U nemen en zelf zijt gij niet vrij van zonde, kijk wat gij op uw rekening hebt, zie eens hier, naar dit en naar dat”, en hij rolde nu allerlei valse, verzonnen schuldbrieven voor Hem open en hield ze Hem met helse onbeschaamdheid onder de ogen. Hij beschuldigde Hem van alle fouten van zijn leerlingen, van alle ergernissen die zij gegeven hadden, van de verwarring en wanorde die Hijzelf in de wereld gebracht had, doordat Hij van de oude gebruiken en gewoonten was afgeweken. Fascikel 29 96