Om de kelk van de eerste fase van zijn groot, plaatsvervangend lijden tot de bodem toe te ledigen, liet Hij toe dat de bekoorder, aan wie zijn Godheid verborgen was, Hem al zijn werken van liefdadigheid voorstelde als zovele nog niet betaalde schulden jegens de goddelijke genade. Hij verweet Hem dat Hij voor de schulden van anderen wilde voldoen, terwijl Hijzelf zonder enige verdienste, aan God nog de grote genoegdoening te brengen had voor de genade talrijke zogenaamde goede werken verricht te hebben. De Godheid van Jezus liet toe dat de duivel zijn Mensheid bekoorde, zoals hij een mens zou kunnen bekoren, die aan zijn goede werken enige waarde uit henzelf zou willen toekennen, buiten de enige waarde die zij alleen verkrijgen door hun vereniging met de verdiensten van de verlossingsdood van onze Heer en Zaligmaker Jezus-Christus. Zo verweet Hem dan de bekoorder al zijn liefdewerken als verdiensteloos op zichzelf en als schulden tegenover God, ja, als werken waarvan de waarde enigermate vooraf ontleend was aan de verdiensten van zijn nog niet volbracht lijden, waarvan de bekoorder de kracht en de waarde niet kende; en dus was voor die liefdewerken de schuld nog niet betaald jegens de goddelijke genade, die de kracht tot die werken verleend had. Satan ontrolde vóór zijn ogen schuldbrieven wegens al zijn goede werken en op die rollen wijzend, grijnsde hij: “Ook voor dit en dat goed werk is uw schuld nog niet voldaan.” Eindelijk ontrolde hij ook nog een schuldbrief voor Jezus, met de aanklacht de verkoopsom van Magdalena’s landgoed te Magdalum ontvangen te hebben van Lazarus, de som verkwist te hebben en “Met welk recht”, vervolgde hij, “verkwanselt Gij het goed van anderen en brengt Gij daardoor de familie zulke schade toe?” Fascikel 29 98