1787. Ik heb in die voorstellingen al de zonden gezien, voor de uitboeting waarvan de Heer zichzelf opofferde; ik voelde heel de zwaarte mee van de vele beschuldigingen die de bekoorder tegen Jezus inbracht, want ik zag onder de daar in beelden voorgestelde zonden van de wereld ook de mijne, zo talrijk en groot. Bovendien kwam uit de vloed der bekoringen een stroom naar me toe, waarin de vele fouten van al mijn doen en laten zich op beangstigende wijze aan mij vertoonden. Ik bleef echter voortdurend op mijn hemelse Bruidegom staren; ik streed en bad met Hem en wendde mij tot Hem met de engelen die Hem kwamen troosten. Ach! de Heer wrong zich als een aardworm onder de last van zijn droefheid. Gedurende al die beschuldigingen tegen de allerzuiverste Verlosser kon ik mij telkens opnieuw slechts met de grootste moeite beheersen; zo verontwaardigd was ik tegen satan. Toen deze echter voor de dag kwam met de schuldbrief betreffende het vergooien van de verkoopsom van Magdalena’s landgoed, kon ik me niet langer bedwingen en voer tegen hem uit in deze bewoording: “Hoe is het mogelijk de Heer te beschuldigen van de ontvreemding van de prijs van Magdalena’s goed, aangezien ikzelf gezien heb dat Hij met dat bedrag, Hem door Lazarus ter hand gesteld om er goede werken mee te doen, 27 arme, door iedereen verlaten gevangenen, die wegens schulden gegijzeld zaten, uit de kerkers te Tirza vrijgekocht heeft?” (fasc. 22, nr. 1062). In gebedshouding neergeknield bewaarde Jezus aanvankelijk zijn kalmte, doch later werd zijn ziel met schrik en ontzetting geslagen bij het zien van de ontelbare misdaden der mensen en van hun ondankbaarheid jegens God. Door een verpletterende droefheid en zielesmart overmand riep Hij sidderend en huiverend uit: “Vader, indien het mogelijk is, laat dan deze kelk aan mij voorbijgaan. Mijn Vader, bij U Fascikel 29 100