is alles mogelijk, neem dus deze kelk van Mij weg!” Aanstonds evenwel hervatte Hij zich, herkreeg de rust en kalmte van ziel en voegde er aan toe: “Doch niet mijn Wil, maar de Uwe geschiede!’” Zijn Wil en die van de Vader waren nochtans één, maar Hij die uit liefde tot de mens de gehele zwakte van de menselijke natuur wilde ondervinden, sidderde hier bij het zicht van de naderende dood. 1788. Heel de grot rondom Hem zag ik vol schrikbeelden. Ik zag ze vervuld met alle zonden, alle boosheid, alle ondeugden, alle straffen, alle ondankbaarheden. Het zicht daarvan stortte Jezus’ ziel in een dodelijke angst. De schrik voor de dood, de natuurlijke vrees voor de grootte van het zoenlijden zag ik in de gedaante van spookbeelden die Hem aanvielen en bestormden. Hij viel ter aarde, Hij wrong zich de handen, sidderde en beefde en was bedekt met het zweet van de angst; Hij richtte zich op; zijn knieën zakten door en konden Hem nog nauwelijks dragen; Hij was geheel ontdaan en schier onherkenbaar; zijn lippen waren bleek en zijn hoofdhaar rees te berge. Het was ongeveer half 11 toen Hij opstond en met waggelende tred, bij iedere stap struikelend, met klam zweet overdekt, zich met moeite tot de 3 apostelen voortsleepte, terwijl Hij meer waggelde dan ging. Hij begaf zich links van de grot opwaarts en nu over de grot heen naar het terras, waartegen zij aangeleund te slapen lagen. Na in bekoring gekomen te zijn, waren zij van moeheid, neerslachtigheid en angst overmand geworden; zij lagen daar naast elkaar op hun ene arm geleund, de een met zijn rug naar de borst van de andere gekeerd. Jezus kwam tot hen als iemand die in doodangst is en door vrees naar zijn vrienden gedreven wordt, en tevens als een trouwe Herder, die, het naderend gevaar bewust, hoewel zelf ten uiterste verschrikt, toch zijn kudde, die Hij in gevaar weet, gaat opzoeken Fascikel 29 101