om ze te beschermen. Hij wist immers dat ook zij beangst en door bekoringen overvallen waren. Ook nu, in deze weinige ogenblikken van afleiding, op deze korte weg, weken de afzichtelijke schrikbeelden niet van zijn zijde. Toen Hij hen in slaap vond, wrong Hij zich de handen en viel vol droefheid en onrust naast hen neer, zeggend: “Simon, slaap je?” Zij schoten wakker en hielpen Hem opstaan en in zijn verlatenheid richtte Hij het zachte verwijt tot hen: “Hebben jullie dan niet eens een uur met Mij kunnen waken?” Toen zij Hem alzo geheel ontdaan, bleek, waggelend, bevend, doornat van het zweet, over al zijn ledematen rillend en sidderend vóór zich zagen staan en Hem met verdoofde stem hoorden jammeren, wisten zij niet meer wat ervan te denken. Ja, indien Hij niet omgeven was geweest door het licht dat zij dikwijls rondom Hem hadden gezien (fasc. 13, nr. 438, voetnoot 199), zij zouden zeker Jezus in die verslagen mens niet herkend hebben. Joannes zegde Hem: “Meester, wat overkomt U? Moet ik de andere leerlingen roepen? Zouden wij niet beter vluchten?” Doch Jezus wedervoer: “Indien Ik nogmaals 33 jaren leefde, onderwees en zieken genas, dan nog zou dat ontoereikend zijn om alles te verrichten, het zou nog niet opwegen tegen alles wat Ik van nu tot morgen moet volbrengen. Roep dus de anderen niet. Juist daarom heb Ik hen ginds achtergelaten, opdat zij Mij in deze allerellendigste toestand niet zouden zien en niet aan Mij geërgerd zouden worden. Zij zouden in bekoring vallen, veel van mijn woorden en handelingen vergeten en aan Mij twijfelen, Gij echter hebt de Zoon des Mensen in zijn verheerlijking en verheffing gezien; nu moogt gij Hem ook zien in zijn verduistering, vernedering en algehele verlatenheid. Fascikel 29 102