- ten tweede, een lijden dat, om genoegdoening te kunnen geven, de schuld van het hele mensdom strafte op de enige onschuldige Mensheid, de Mensheid van de Zoon van God, die, om de schuld en de straf van alle mensen, werkelijk en uit liefde op zich te nemen, ook in zichzelf de zege moest bevechten op de natuurlijke, aangeboren tegenzin voor lijden en dood. Dit alles toonden Hem de engelen, nu eens in ganse koren die een hele reeks beelden aan zijn oog lieten voorbijtrekken, dan weer als afzonderlijke engelen, die Hem een hoofdgebeurtenis voorstelden. Geen tong kan het uitspreken welke angsten en smarten de ziel van Jezus doorstond op het zicht van die lijdenstaferelen, want Hij doorgrondde niet enkel de zin van alle uitboetingspijnen ter verdelging van de zondeschuld, maar ook de inhoud (het wezen) van de daarop betrekking hebbende foltertuigen, zodat Hem niet alleen schrik aangejaagd werd door die foltertuigen zelf, maar ook door de zondige toorn van hen die ze hadden uitgedacht, door de woede en boosheid van hen, die in de loop der eeuwen er gebruik van hadden gemaakt en door het ongeduld van allen die, schuldig of niet, ermee gefolterd waren geworden. Hij droeg en voelde inderdaad de zonden van de hele wereld. Al die martelingen en mishandelingen die Hem in een geestesaanschouwing te zien gegeven werden, vervulden Jezus met zulk een ontzettende schrik, dat ze Hem een bloedig zweet uit al de poriën van zijn lichaam persten. Terwijl nu de Mensheid van Jezus in die overmaat van lijden verslagen en verschrikt verzuchtte, zag ik de engelen medelijden hebben. Er ontstond een kleine rustpoos en het was of zij vurig Fascikel 29 106