verlangden Hem troost aan te bieden en ik zag hen vóór de troon van God als het ware om verlichting voor Jezus bidden. Er scheen op dat ogenblik een strijd te ontstaan tussen Gods barmhartigheid en gerechtigheid en de zich opofferende liefde. Ik kreeg tevens een verschijning van God, doch niet op een troon zoals gewoonlijk, maar in een lichtgedaante. Ik zag de goddelijke natuur van de Zoon zich in de persoon van God de Vader indringen (terugtrekken), zoals een zoon in het hart van zijn vader zou ingaan, en ik zag de persoon van de H. Geest uit hen en tussen hen, en toch was dit alles slechts één God. Wie zou dat met menselijke woorden verstaanbaar kunnen maken? Ik had meer een inwendige gewaarwording door vormen dan een aanschouwing van menselijke gedaanten. In dit gewaarworden werd mij getoond hoe - de goddelijke Wil van Christus zich om zo te zeggen in de Vader terugtrok, opdat zijn Mensheid, (beroofd van goddelijke troost) al het lijden zou kunnen (en moeten) verduren dat zij nu in haar smeking tot de Vader onder angstige worsteling, verzacht of van zich afgewend wenste te zien. De Godheid van Christus was één met de Vader en bestemde voor haar Mensheid het vreselijkste lijden, terwijl - de menselijke wil van Christus tot de Vader bad juist dat lijden van Hem af te willen wenden. Ik zag dit in de tussenpoos, toen de engelen uit medelijden Jezus verlangden te troosten en op dit ogenblik ontving Jezus werkelijk enige verlichting. Doch weldra verdwenen die voorstellingen; de medelijdende engelen die Hem verkwikt hadden, verlieten Hem weer en aanstonds omsloot een nieuwe kring van schrikbeelden de Heer. Fascikel 29 107