1792. Toen de Verlosser zich in de Olijfhof als ware, werkelijke mens ten prooi gaf aan de bekoring en aan de macht van de menselijke tegenzin voor lijden en dood, toen Hij op zich nam ook deze tegenzin voor lijden en dood, die een onderdeel van ieder lijden is, te overwinnen, werd het de bekoorder toegestaan jegens Hem te doen wat hij aan ieder mens doet, die zich voor een heilige zaak wil opofferen. - In de eerste doodsangst toonde satan Hem met verbeten woede de ontzettende grootheid van de zondeschuld waarvoor Hij wilde voldoen en dreef zijn aanvechting en onbeschaamdheid zelfs zo ver dat hij Jezus’ levenswandel voorstelde als niet vrij van zonden. - In zijn tweede doodstrijd zag Jezus in al hun omvang de pijnen en smarten, die gevorderd werden om inderdaad aan de goddelijke rechtvaardigheid voldoening te geven. Dit laatste werd Hem echter door engelen getoond, want het is satan niet eigen te wijzen op de mogelijkheid van een verzoening; de vader van de leugentaal en de wanhoop vestigt de aandacht niet op de werken van de goddelijke barmhartigheid. - Nauwelijks had Jezus in volkomen onderwerping aan de wil van zijn hemelse Vader al die aanvechtingen zegevierend doorstaan of Hij werd door een derde angst overvallen: een nieuwe menigte schrikbeelden werden vóór de ogen van zijn ziel gevoerd. Nu rezen namelijk ook in zijn ziel de onrust en bekommernis op, die in ieder menselijk hart een zwaar en pijnlijk offer voorafgaat. Hij stelde zich de verschrikkelijke vraag: “Wat zal het nut van al dat lijden zijn? Wat zal er door gewonnen worden?” En deze vraag vervulde weer zijn bedroefde en beangstigde ziel, zijn liefhebbend Hart met de meest ontzettende toekomsttaferelen. (cfr. Jes. 49, 4, etc.). Fascikel 29 108