vrijbuiters gevallen was, ofschoon zijzelf die wonden hadden helpen slaan. Hij zag hoe zij zich van de gewonde bruid losscheurden, gelijk laaghartige en trouweloze kinderen, die hun moeder in de steek laten, wanneer zij ‘s nachts door inbrekende dieven en moordenaars overvallen wordt, ofschoon zijzelf door hun zondige levenswandel en zorgeloosheid de deuren hebben geopend. Hij zag hen naar de buit hollen, die men naar de woestijn gebracht had, naar de gouden vaten en stukgereten halssnoeren. Al deze, van de ware wijnstok afgesneden ranken zag Hij liggen en legeren onder de wilde wijnstok. Hij zag die afgedwaalde mensen als schapen, die ten prooi gevallen waren aan roofzuchtige wolven, als een kudde die door huurlingen in slechte weiden gebracht was en die weigerde binnen te gaan in de schaapstal van de goede Herder, die zijn leven voor zijn schapen veil heeft (= zijn leven ervoor willen offeren). Hij zag hen, zonder vaderland in dorre en eenzame woestijnen rondzwerven, zonder zijn stad die op een berg voor allen zichtbaar ligt, te willen bemerken. Hij zag hen als zandgolven te midden van uitgestrekte woestijnen door tegenstrijdige winden heen en weer geslingerd worden, zonder eenheid of solidariteit, zonder dat zij het huis van zijn Bruid, zijn Kerk, die op de rots gebouwd is, met wie Hij beloofd heeft te blijven tot het einde van de wereld, wilden zien. Zij vertikten het door de enge poort binnen te gaan, omdat zij weigerden hun stijve nekken te krommen. Hij zag hoe zij anderen naliepen, die niet door de deur, maar langs een valse ingang, een sluiptoegang binnendrongen. Op zand bouwden zij verplaatsbare, bouwvallige, veranderlijke hutten van alle soorten, doch zonder altaar en offer. Zij hadden windwijzers op hun daken staan en hun leer was even onvast en onzeker als die weerhanen. Onder elkander waren zij het nooit eens, maar in voortdurende onderlinge tegenspraak en hadden, net als nomaden, geen vaste Fascikel 29 113