woonplaats; dikwijls sloopten zij hun hutten en slingerden de resten tegen de Hoeksteen van de Kerk, die onwrikbaar bleef. Dichte duisternis heerste in hun hutten en toch wilden zij niet naderen tot het licht dat in de woning van de Bruid op de kandelaar staat. Met gesloten ogen dwaalden zij rond de omheinde hoven van de Kerk en het enige leven dat zij behielden, kwam hun van de kostbare geuren die zij uit die tuinen inademden. Zij strekten hun armen uit naar hersenschimmen, nevelbeelden en dwaalsterren, die hun de weg wezen naar waterloze bronnen. Aan de rand van de afgrond wilden zij niet luisteren naar de stem van de Bruid die hun waarschuwend toeriep, en, ofschoon zij stierven van honger, bespotten zij met hooghartig medelijden de dienaren en boden die hen naar het bruiloftsmaal uitnodigden; zij wilden de tuin niet binnentreden, uit vrees voor de beschermende doornhaag; de Heer zag hen, dronken van zelfgenoegzaamheid, van honger omkomen bij gebrek aan tarwe; Hij zag hen versmachten van dorst, bij gebrek aan wijn. Verblind door hun eigen dwaallicht noemden zij de Kerk van het mensgeworden Woord ‘onzichtbaar’. Jezus zag hen allen; Hij weende en treurde over hen en wilde lijden voor al degenen die Hem niet zien, die hun kruis na Hem niet willen dragen in zijn Bruid aan wie Hij zichzelf geschonken heeft in het allerheiligste Sacrament, in de stad die Hij op de berg heeft gebouwd, in zijn Kerk die Hij gegrondvest heeft op de steenrots en waartegen de poorten van de hel niets zullen vermogen. 1795. Die ontelbare taferelen van ondank, misbruik en misvorming van de bittere zoendood van mijn hemelse Bruidegom waren nu eens telkens opnieuw verschillend en elkaar afwisselend, dan weer Fascikel 29 114