waren het dezelfde beelden die smartelijk terugkeerden en opnieuw aan de beangstigde ziel van de Heer voorbijtrokken. In die taferelen zag ik hoe satan in allerlei schrikgestalten mensen van vóór Jezus’ ogen wegsleurde en verwurgde, mensen die door zijn Bloed waren vrijgekocht, mensen zelfs die door zijn sacrament waren gezalfd. Jezus beschouwde en beweende al die ondank, al dat bederf in de eerste, de latere, de hedendaagse en toekomstige christenheid. Deze taferelen en verschijningen waartussen de stem van de bekoorder de Mensheid van Jezus telkens weer toefluisterde: “Zie! voor zulke ondankbaren wilt Gij lijden.”, overvielen de Heer zo onstuimig en waren vergezeld van zulk een uitdaging en hoon en keerden zo herhaaldelijk met onverminderd geweld terug, dat een onuitsprekelijke vrees Jezus’ menselijke natuur benauwde. Christus, de Mensenzoon wrong zich de handen, viel keer op keer op de knieën als verpletterd onder het gewicht en zijn menselijke wil voerde zulk een geweldige strijd tegen de weerzin om voor zulk een ondankbaar geslacht zo onnoemelijk veel en wreed te lijden, dat Hem een bloedig zweet in dikke droppels uit het lichaam brak en op de aarde neerstroomde. Ja, zo beangstigd was Hij dat Hij om zich heen zag als om hulp en dat Hij de hemel en de aarde en de sterren aan het uitspansel tot getuige van zijn lijden scheen te willen nemen. Ik meende Hem te horen uitroepen: “Ach! is het mogelijk zulk een ondank te verdragen? Legt gij getuigenis af van mijn angst en nood!” Toen kreeg ik een indruk als kwamen de maan en de sterren opeens nader tot Hem; op hetzelfde ogenblik voelde ik het klaarder worden. Hierdoor lette ik nu vooral op de maan; dit had Fascikel 29 115