bijdroegen. Van de velen die ik op die manier zo ongelukkig zag, wil ik slechts één categorie vermelden. Ik zag er velen die in de wezenlijke tegenwoordigheid van de levende God in het H. Sacrament geloofden, haar aanbaden en die waarheid aan anderen aanleerden, maar zichzelf aan die heilige tegenwoordigheid niet veel gelegen lieten liggen. Want zij veronachtzaamden en vergaten het paleis, de troon, de tentwoning, de zetel, de vorstelijke juwelen en sieraden van de koning van hemel en aarde, d.i. zij verwaarloosden de kerk, het altaar, het tabernakel, de kelk, de monstrans van de levende God. Zij behandelden nalatig alle andere heilige vaten, de gereedschappen, de gewaden en opluisteringsvoorwerpen, met één woord al wat tot gebruik en versiering dient van het godshuis. Niets onderhielden zij; zij droegen geen zorg voor zijn huis; alles lag smadelijk bedolven onder een dikke laag stof, stond onopgepoetst, was door roest verteerd en bleef jaren lang geheel verwaarloosd en vervuild. De dienst van de levende God werd slordig uitgevoerd en, zoal niet ontheiligd, dan toch ten minste uitwendig onteerd, van waardigheid beroofd. Dit alles was niet het gevolg van werkelijke armoede, maar van onverschilligheid, luiheid, sleur, kwijnend geloof, overtollige bezorgdheid voor ijdele en wereldse belangen en bijzaken, waar men vol van was; dikwijls ook waren zij het gevolg van zelfzucht, gebrek aan innerlijk leven of zelfs van de dood van de ziel; want ik zag zulke slordigheid ook in kerken die gegoed, om niet te zeggen rijk waren. *** Vele andere kerken zag ik, waarin een wereldse, smakeloze, belachelijke, potsierlijke, onwelvoeglijke praal en pracht de heerlijkste en eerbiedwaardigste sieraden uit oude, vrome tijden hadden verdrongen, doordat ze de verwaarloosde toestand van die kostbaarheden oversminkten met schreeuwerige verf en pralerij. Wat de rijken uit praalzieke Fascikel 29 120