overmoed deden, werd helaas! bij gebrek aan eenvoud al spoedig door de armen onverstandig nageaapt. Hierbij viel mij de herinnering te binnen aan onze arme kloosterkerk, waarin men het smaakvolle, antieke, kunstig met steen vervaardigde altaar, vermomd had onder een pralerige bekleding van met verf besmeerd, zogenaamd gemarmerd hout, dat van grootdoenerij getuigde. Nooit ben ik mijn spijt daarover te boven gekomen. *** Ik zag dat die smaad welke Christus in zijn allerheiligste sacrament werd aangedaan, nog vermeerderd werd door de vele kerkbeheerders die te weinig rechtmatigheidsgevoel bezitten om hun goed te delen met de Zaligmaker op het altaar tegenwoordig, met Hem die zijn leven voor hen gegeven heeft en zich nog dagelijks geheel aan hen wegschenkt in het sacrament van zijn liefde. De armsten waren in hun schamele hutten dikwijls nog beter van alles voorzien dan de Heer van hemel en aarde in zijn kerken. Ach! hoe diep griefde die gierigheid en onherbergzaamheid van de mensen Jezus, die zich als voedsel aan hen had weggeschonken. Men behoeft waarlijk niet rijk te zijn om Hem behoorlijk te herbergen, die zelfs een glas water aan een dorstige gegeven, duizendvoudig beloont. En hoe dorst Hijzelf niet naar ons! Heeft Hij dan geen reden zich er over te beklagen dat het glas zo vuil en het water zo bedorven is? Ten gevolge van zulk een verregaande slordigheid zag ik de zwakken geërgerd, het sacrament onteerd, de kerken verlaten en de priesters geminacht. De onreinheid en onachtzaamheid gingen ook weldra op de zielen der gelovigen over; zij waren niet zorgvuldiger om het heiligdom van hun hart rein te houden. Wanneer zij de levende God er in moesten ontvangen, lieten zij het even besmeurd als de kerkbeheerders het tabernakel. Fascikel 29 121