vruchten, die zich steeds verder verdelen en vermenigvuldigen tot het einde van de dagen, tot de tijd waarin de tarwe zal worden binnengehaald in de schuur en het kaf in de vlammen geworpen. Al het ontzettende dat ik daar te zien had gekregen, was zo ongehoord, zo huiveringwekkend, dat mijn hemelse Bruidegom mij verschijnend, in erbarming zijn hand op mijn borst legde en zei: “Nog niemand heeft dit alles zo volledig gezien; uw hart zou breken van ontsteltenis, indien Ik het niet belette.” 1799. Nu zag ik het bloed in dikke droppels van het bleke gelaat van de Zaligmaker neerdruipen; zijn haren, die anders met een scheiding glad op het hoofd lagen, waren met bloed in elkaar gekleefd, te berge gerezen en verward. Zijn baard was van bloed doordrenkt en in wanorde. Na dit laatste tafereel, waarin, zoals even gezegd is, de krijgsbenden zijn vlees aan flarden scheurden, ijlde Hij als vluchtend weer uit de grot naar zijn leerlingen. Zijn onzekere tred was als van iemand die onder een zware last gebukt gaat en die, door bloedverlies verzwakt, door de knieën zakt en bij iedere stap schijnt te vallen. Toen Hij bij de 3 apostelen kwam, lagen dezen niet, gelijk de eerste maal, in slapende houding op hun zijde uitgestrekt, maar zij hadden hun hoofden bedekt en lieten het, zoals ik de mensen van dat land zeer dikwijls in droefheid en gebed zie zitten, op hun knieën rusten. Door droefheid, benauwdheid en vermoeienis overmand waren zij weer ingesluimerd. Fascikel 29 125