Terwijl Jezus, sidderend, zuchtend en kermend tot hen naderde, ontwaakten zij. Toen zij Hem aldus bij de bleke schijn van de maan bij zich zagen, naar hen gebogen, met zijn bleek en bebloed gelaat, met zijn wanordelijke haren en van angst ingetrokken borst en kortademig, herkenden hun vermoeide ogen Hem niet onmiddellijk, want Hij was onbeschrijfelijk ontsteld. Terwijl Hij zich de handen wrong, richtten zij zich op, namen Hem onder de armen en ondersteunden Hem met medelijden en liefde. Geheel onthutst zegde Hij dat men Hem morgen ter dood zou brengen, ja, dat men zich over een uur van Hem meester zou maken, dat men Hem voor de rechtbank zou slepen, dat Hij mishandeld, verguisd, gehoond, gegeseld en eindelijk aan de wreedste dood zou overgeleverd worden. Hij verzocht hen zijn Moeder te troosten. Hij somde hun met grote smart en droefheid alles op, wat Hij van nu tot morgenavond zou te lijden hebben en Hij herhaalde zijn verzoek Fascikel 29 126