bovenmate ontsteld, ontmoedigd en door zware bekoring overvallen. Allen waren zij naar een schuilplaats gaan zoeken en met ongerustheid vroegen zij zich af: “Wat zullen wij aanvangen, wanneer zijn vijanden Hem ter dood gebracht hebben? Om Hem te volgen hebben wij ons werk laten staan, ons huis en alles wat we bezaten, verlaten; wij zijn behoeftig geworden, een voorwerp van spot voor de wereld; wij hebben ons geheel op Hem verlaten en hoe is Hij nu onmachtig en ontmoedigd en geheel zonder troost.” De andere leerlingen hadden eerst rondgedwaald en nadat zij bijzonderheden vernomen hadden over de dreigende voorspellingen van Jezus, hadden de meesten hunner zich naar Betfage begeven. Ik zag Jezus opnieuw bidden in de grot en zijn strijd voortzetten tegen de natuurlijke afkeer voor zijn lijden. Hij voelde zich uitermate zwak en moedeloos worden en al beven bad Hij: “Vader, indien het uw Wil is, neem deze kelk van Mij weg, doch niet mijn Wil, maar de Uwe geschiede.” (Lk. 22, 42). Nu opende zich voor Hem de afgrond en Hij aanschouwde langs een baan van licht vele trappen die naar beneden in het voorgeborchte van de hel afdaalden. Hij zag daar Adam en Eva, de aartsvaders, profeten en rechtvaardigen, de ouders van zijn Moeder en Joannes de Doper, die allen met zulk een vurig verlangen zijn komst in de onderwereld verbeidden, dat het zijn minnend Hart sterkte en bemoedigde. Zijn dood moest de hemel ontsluiten voor die gevangenen, die zo vurig naar hun verlossing smachtten. Hij moest hen verlossen uit die kerker, waar zo’n smartend heimwee hen verteerde. Nadat Jezus met diepe ontroering die toekomstige hemelburgers uit het Oud Verbond had gezien, leidden de engelen onder een Fascikel 29 130