aanmoedigend wijzen met de vinger de stoet van alle toekomstige gelukzaligen voorbij Hem. Dezen waren het, die, hun lijden en strijden verenigend met de verdiensten van zijn lijden, zich door Hem met de hemelse Vader zouden verenigen. Dit was een onbeschrijfelijk verkwikkend gezicht. Allen gingen Hem voorbij volgens hun aantal, hun roeping, hun staat en hun waardigheid, versierd met al de verdiensten van hun lijden en goede werken. Hij zag dat zijn aanstaande verlossingsdood een onuitputtelijke bron van zaligheid zou openen en dat ontelbare heiligen er de vrucht van zouden zijn. Aan zijn oog trokken voorbij de apostelen, de leerlingen, de maagden en H. Vrouwen, alle martelaren, belijders en kluizenaars, de pausen en bisschoppen, alle scharen van toekomstige kloosterlingen, ja alle gelukzalige toekomstige hemelingen. Allen droegen op het hoofd zegekransen, het loon voor hun lijden en overwinningen op zichzelf; en de bloemen van hun kronen verschilden in vorm, kleur, kracht en geur; die bloemsoorten groeiden als het ware uit de verscheidenheid van de smarten, van de gevechten en van de zegepralen, waardoor zij tot de glorie gekomen waren. Heel hun leven, al hun daden, de verdiensten van hun strijd en zegepraal, al het licht en al de kleur van hun triomf, beloning en verheerlijking, ontleenden hun waarde geheel en uitsluitend aan hun vereniging met de verdiensten van Jezus Christus. De wisselwerking tussen al die heiligen, hun wederkerige invloed op elkaar, hun putten uit één en dezelfde bron toverden een buitengewoon treffend en heerlijk schouwspel voor zijn ogen. Niets scheen toevallig in hen, hun werken, doen en laten, hun marteling en overwinning, voorkomen en kleding. Dit alles, hoe verschillend ook van elkander, smolt tezamen in één oneindig volmaakte harmonische eenheid, en deze eenheid in die rijke verscheidenheid ontsproot uit de stralen en lichtkleuren van een enige zon, nl. uit het lijden van de Heer, uit Fascikel 29 131