Dit zicht sloeg de Heer met ontzetting, doch Hij nam alles gewillig aan en onderwierp zich aan alles uit liefde tot de mensen. Hetgeen Hem echter het diepst griefde was zijn veroordeling om ontkleed te worden en schandig naakt aan het kruishout te moeten hangen om daardoor te voldoen voor de zonden van onkuisheid van de mensen. Met aandrang bad Hij opdat ten minste deze schande Hem bespaard zou worden en opdat Hij van iemand een lendendoek zou krijgen. Ik zag vervolgens dat dit gebed verhoord werd en dat zijn verlangen volbracht zou worden, niet door degenen die Hem kruisigden, maar door een medelijdende man. Hij zag en voelde ook de smart van zijn Moeder op dit ogenblik, die in innige vereniging zijn angst en droefheid meeleed en die nu in het dal van Josafat in zwijm was gevallen in de armen van de 2 haar vergezellende vrouwen. 1802. Aan het einde van al deze lijdensgezichten viel Jezus als een stervende plat ten gronde op zijn aangezicht neer; de engelen en taferelen verdwenen; het bloedig zweet droop overvloediger dan te voren uit heel zijn lichaam ter aarde; ik zag het door zijn geelachtig kleed dringen op de plekken waar het tegen het lichaam aanlag. Diepe duisternis heerste er nu in de grot. Ook zag ik nu een engel tot Jezus neerzweven, die groter, klaarder afgelijnd was en ook meer op een mens geleek dan de andere die ik vroeger gezien had. Hij was priesterlijk gekleed in een lang, golvend, vliegend, met kwasten versierd gewaad en hij droeg in zijn handen vóór de borst een kleine beker of vaas die de vorm had van de kelk van het laatste avondmaal. Boven of in de kom van die kelk zweefde een klein dun, langwerpig-rond, roodachtig en lichtgevend stukje spijs, zo groot als een boon. Boven de aarde zwevend, in liggende houding strekte de engel de rechterhand naar Jezus uit om Hem op te richten. Fascikel 29 134