1803. Toen de H. Maagd in het dal van Josafat in de armen van Magdalena en Salome weer tot zichzelf gekomen was, traden enkele leerlingen die de krijgsbende zagen naderen, tot de vrouwen en brachten hen terug naar het huis van Maria Markus. De vijanden van de Heer volgden een korter weg dan die waarlangs Hijzelf, van het Cenakel komend, afgedaald was. De grot waarin Jezus nu had gebeden, was niet zijn gewone bidplaats op de Olijfberg (cfr. nr. 1817 en fasc. 22, nr. 1047 evenals voetnoot 552). Deze laatste was verderop gelegen (hoger op de Olijfberg, zowat 110 m ten zuidzuidwesten van de top van de Olijfberg of hemelvaartplaats). Ook in deze laatste heeft Hij vol droefheid met uitgestrekte armen en over een rots heen geleund, gebeden op de dag waarop Hij de vijgenboom vervloekt had. Van zijn gestalte en handen bleven de sporen in de steen ingedrukt achter. Deze indrukken waren later een voorwerp van verering, doch men wist niet meer nauwkeurig bij welke gelegenheid ze ontstaan waren. Meermalen heb ik zulke indrukken in steen gezien, afkomstig van profeten uit het Oud Testament, van Jezus en Maria, van enkele apostelen, van het lichaam van de H. Katarina van Alexandrië op de berg Sinaï en van enige andere heiligen23. Die indrukken zijn 23 Nota van Brentano. De zienster beschreef ook de gedaante en de kleur van de rotssteen waartegen Jezus in zijn gebed geleund had; zij wees op scheuren (of groeven?) in de wand en sprak ook van gedeelten van de rots die op druipsteen geleken en op nog meer andere bijzonderheden. Tot hier Brentano. Nu nog wat over indrukken in rotssteen. In nr. 1815, einde, zal K. sterk de nadruk leggen op het reëel bestaan van zulke miraculeuze indrukken. Wij willen er daarom enkele beroemde vermelden: - Indrukken van Jezus’ knieën op de rotsbodem van de Kedronbeek, te noemen in nr. 1815. Fascikel 29 138