- aan de ene kant de vijanden van Jezus, op het uur dat zij hier rond de verrader vergaderd waren, bekoorde tot boosheid, haat en misdaad en dat hij - aan de andere kant enigen onder hen de gedachte inblies dat Judas een schurk was, een schelm, dat men tegen het feest niet klaar zou komen met het geding en niet voldoende getuigen tegen Jezus bij elkaar zou kunnen brengen. 1805. Hun opvattingen betreffende een besluit waren zeer uiteenlopend. Ieder kwam met zijn eigen mening voor de dag en zo richtten zij tot Judas ook de vraag: “Bestaat er mogelijkheid om Hem gevangen te nemen? Beschikt Hij niet over een gewapende escorte?” En de schandelijke verrader gaf ten antwoord: “Neen, Hij heeft slechts 11 apostelen bij zich. Zelf is Hij ontmoedigd en zijn 11 aanhangers zijn lafaards.” Verder zegde hij hun dat zij zich nu of nooit van Jezus meester moesten maken, want, indien zij deze kans verkeken, zou hij geen gelegenheid meer vinden om Hem aan hen over te leveren, daar hij het voor zichzelf niet raadzaam achtte nog naar de Meester terug te keren; de laatste dagen reeds en ook heden tot het laatste ogenblik dat hij bij hen doorbracht, hadden zijn medeapostelen en ook Jezus in hun woorden op hem gezinspeeld; zij schenen achter het doel van zijn geloop gekomen te zijn en zijn plan doorschouwd te hebben. Keerde hij nog tot hen terug, hij liep gevaar vermoord te worden. Ook zegde Judas nog: “Neemt gij Hem nu niet gevangen, dan zal Hij zich uit de voeten maken, later met een groot leger van volgelingen terugkeren en zich tot koning laten uitroepen.” Deze bedreigingen gaven de doorslag aan Judas’ betoog; men ging op zijn voorstel in; men zou volgens zijn aanwijzingen en onder zijn geleide Jezus gevangen nemen en tot loon van zijn Fascikel 29 144