Jezus echter beval hem kalm en bedaard te blijven en ging met hen enige schreden achteruit naast de weg op een met gras begroeide plek. Judas wist op dit ogenblik zelf niet goed wat aan te vangen en was verschrikkelijk woedend. Vier (van de achtergebleven) leerlingen waren tot bij hem gekomen en vroegen hem wat er hier aan de hand was. Judas wilde met hen een gesprek aanknopen en hun leugens op de mouw spelden om zijn handelwijze te rechtvaardigen en zijn eer te redden, maar de wachten gaven hem de vrijheid daartoe niet. Deze 4 leerlingen waren Jakobus de Mindere, Filippus, Tomas en Natanael. Natanael en één der zonen van de oude Simeon waren met nog enkele anderen in de hof van Getsemani bij de apostelen gekomen; enkele van hen, omdat zij door vrienden van Jezus naar hier gezonden waren om nieuws over Jezus in te winnen; andere waren hier gekomen uit angst of uit een zekere ongerustheid en nieuwsgierigheid. De overigen buiten deze 4 dwaalden in de verte spiedend rond, vluchtensgereed. 1810. Jezus naderde enige schreden tot de bende en sprak op luide en duidelijk verstaanbare toon: “Wie zoekt gij?” De overheden der soldaten antwoordden: “Jezus van Nazareth!” En Jezus hernam: “Ik ben het!” Nauwelijks had Jezus deze woorden gesproken, of zij voelden zich als door een beroerte getroffen, achteruitgedrongen en zij vielen op elkander te gronde. Judas die zich nog in hun nabijheid bevond, geraakte met zijn plan daardoor nog meer in verwarring. Hij scheen tot Jezus te willen naderen, maar de Heer hief zijn hand tegen hem op en zei: “Vriend, waartoe zijt gij gekomen?” Ontsteld stamelde Judas enige woorden over een vervulde opdracht, doch Jezus liet zich tegen hem uit ongeveer in de volgende bewoording: “Ach! het ware Fascikel 29 158