Nu wilde Judas de vlucht nemen, doch de apostelen hielden hem tegen. Meteen richtten zij hun verzet tegen de soldaten die Jezus omsingelden en zeiden: “Heer, moeten wij er op inslaan met het zwaard?” Petrus, altijd voortvarender dan de overigen greep werkelijk zijn zwaard en sloeg naar Malchus, de knecht van de hogepriester, die de apostelen terug wilde drijven en hieuw hem een stuk van zijn oor, zodat hij op de grond neerzeeg, en dit vermeerderde niet weinig de verwarring. 1811. Op het ogenblik dat Petrus zo onstuimig te keer ging, was de toestand van het gebeuren als volgt: de 4 gerechtsdienaren grepen Jezus vast en wilden Hem boeien; in een wijder kring omsingelden Hem de soldaten, onder wie zich ook Malchus bevond, die door Petrus neergeslagen werd. Andere soldaten weerden de leerlingen af, die tot Jezus wilden naderen, dreven ze op de vlucht en achtervolgden ze. Vier van de leerlingen dwaalden in de omtrek en lieten zich slechts nu en dan ergens in de verte zien. De krijgsknechten waagden het niet hen ver achterna te zetten, deels wegens de schrik van hun (dubbele) val, waarvan zij nog niet bekomen waren en deels om de groep soldaten die Jezus omsingelden, niet te zeer te verzwakken. Judas, die, na Jezus de verraderskus gegeven te hebben, aanstonds de vlucht had willen nemen, werd door enige verderaf staande leerlingen tegengehouden en met verwijten overladen; hij werd echter ontzet door de 6 Farizeeën, die zich eerst nu in de daad van Jezus’ gevangenneming mengden. De 4 handlangers waren bezig met hun banden en koorden. Door hen vastgegrepen stond de Heer op het punt geboeid te worden. Fascikel 29 160