De 6 goddeloze Farizeeën of beambten bleven, waar de weg het toeliet, zo dicht mogelijk bij Hem; zij hadden elk een verschillend foltertuig of priemstok in de hand, waarmee zij Hem duwden, staken of sloegen. Op de plaatsen waar Jezus op zijn blote en bloedende voeten over scherpe stenen, tussen distels en doornen en netels voortgesleurd werd, terwijl de gerechtsdienaars op betere voetpaden aan zijn zijden gingen, daar trof de spot en de goddeloze toespeling van de 6 Farizeeën het minnende Hart van Jezus. Zij schimpten b.v. als volgt: “Hier heeft zijn voorloper de Doper Hem geen goede weg bereid!” Of: “Waarom verwekt Hij niet de Doper uit zijn graf om Hem de weg te bereiden?” Voorts: “Hier gaat de profetie van Malakias niet in vervulling: Zie, Ik zend mijn Engel voor u uit om U de weg te bereiden.” Dergelijke spotternijen, die zij om de beurt uitbrachten en waarover de anderen dan telkens in hoongelach tegen Jezus losbarstten, waren een nieuwe spoorslag voor de gerechtsdienaars om hun wreedheden tegen Jezus te vermenigvuldigen en Hem de een of andere pijniging aan te doen. Na Jezus aldus nog enige tijd voortgedreven te hebben, bemerkten zij dat op enige afstand meerdere personen hier en daar rondzwierven en op de uitkijk waren. Inderdaad, op het gerucht dat Jezus gevangen genomen was, waren verscheidene leerlingen te voorschijn gekomen van Betfage en uit andere schuiloorden om af te spieden wat er met hun Meester zou gebeuren. De vijanden van Jezus begonnen te vrezen dat die kerels wellicht een overval Door andere auteurs worden de paden van de Kedronvallei stenig genoemd (b.v. Beaufays, De Godmens, 206). “De weg die van de Olijfberg afdaalde, was steenachtig, rotsig en bezaaid met kiezelstenen, zoals het heden nog te zien is. Een oude legende vermeldt dat Jezus op deze weg door het woest geweld van de soldaten zevenmaal op zijn knieën en ellebogen te gronde gevallen is en zich zeer smartelijk gewond heeft.” (Christus’ Leven, 494, Kochem). Fascikel 29 172