Het merendeel van die arme mensen sloten zich na de nederdaling van de H. Geest bij de eerste christengemeente aan. Toen de christenen zich van de Joden afscheidden en meerdere nederzettingen van nieuwe christenen stichtten, richtte men van hier uit, dwars door de vallei tot (ten zuiden van) de Olijfberg vele hutten en tenten op. Toen was Stefanus hier in zijn element en kon hij zijn aanleg ontplooien. Ofel is een met muren omringde heuvel (die het kernbegin van Jeruzalem was en tot in 70 na Christus zijn muren bewaard heeft) ten zuiden van de tempel (zie fasc. fasc. 8, deel ‘Jeruzalem’, D, Nadere beschrijving van het stadsterrein of hoogvlakte; en grote kaart 3); het komt mij voor dat het maar weinig kleiner is dan ons stadje Dülmen. 1818. De goede inwoners van Ofel werden door het geschreeuw van de luidruchtig binnenrukkende bezetting uit hun slaap opgeschrikt; zij liepen ijlings uit hun huizen de straat op en naar de poort waar zich de soldaten bevonden om van hen te vernemen wat deze herrie te betekenen had en wat er aan de hand was. De soldatenbende die een samenraapsel, een mengsel was van laag maar hoogmoedig slavengespuis, ontving hen met spotgelach en dreef hen met geweld naar hun huizen terug. Maar spoedig vernamen de dagloners van Ofel hier en daar uit betrouwbare bronnen de tijding: “Jezus, de misdadiger, uw valse profeet, wordt gevankelijk de stad binnengebracht, de hogepriester wil een einde aan zijn drijverijen maken en Hem zijn overmoed afleren, Hij zal gekruisigd worden!” Hierop vervulden zij hun verontruste wijk met luid gekerm en geween. De arme inwoners, zowel vrouwen als mannen, liepen weeklagend her en der of wierpen zich met uitgestrekte armen op de knieën en smeekten tot de hemel om hulp, terwijl zij Jezus’ weldaden luid verkondigden. Doch de soldaten sloegen en stieten hen en joegen hen met geweld in alle richtingen naar hun woningen terug. Fascikel 29 177