Wegens de grote volkstoeloop in de paastijd houden zij zich bij deze gelegenheid niet alleen kalm en bedaard, doch vooral waakzaam. De Joden die nu op de been zijn, vermijden de standplaatsen der Romeinen, want als Farizese Joden hebben zij er het land aan, hun wachtroep te moeten beantwoorden. Ongetwijfeld hebben de hogepriesters Pilatus laten weten waarom zij Ofel en een gedeelte van Sion door soldaten hebben laten bezetten, doch zij en hij hebben geen vertrouwen in elkander. Ook Pilatus slaapt niet, doch ontvangt allerlei berichten en geeft bevelen. Zijn vrouw ligt te bed in een diepe onrustige slaap gedompeld; zij zucht, weent, slaakt angstkreten: het is alsof zij angstige dromen heeft. Zij slaapt, maar verneemt toch veel, veel meer dan Pilatus. Nergens in de stad is de deelneming in Jezus’ lijden en het medelijden zo ontroerend als bij de arme tempeldienaren en dagloners die de heuvel Ofel bewonen. Zij werden in de stille nacht zo onverwacht door het soldatenrumoer uit hun slaap opgeschrikt. Zij zagen hun heilige Leraar en Weldoener nu tussen zich doortrekken, verguisd en mishandeld, Hem, die hen zo dikwijls getroost, met aalmoezen ondersteund en zovelen van hen genezen had. Het leek hun een afgrijselijk en verschrikkelijk droomgezicht. Kort daarop werd hun medelijden en droefheid vernieuwd en vermeerderd door het zien van de bedroefde Moeder van Jezus, die met haar vriendinnen op haar beurt hun wijk doorkruiste! Ach! het was in waarheid een hartverscheurend gezicht de smartvolle Moeder van Jezus met haar vriendinnen, verschrikt en opgejaagd, op dit uur zo ongewoon voor die H. Vrouwen, behoedzaam door de stad te zien trekken, straat in straat uit, van vriendenhuis tot vriendenhuis. Niet zelden moesten zij bij het naderen van een ruwe, schaamteloze, voorbijtrekkende groep zich verbergen en in hoeken, waar zij konden, een bergplaats zoeken. Dan weer werden zij als publieke vrouwen beschimpt (omdat zij vrouwen zijnde, zich na zonsondergang op straat bevonden). Fascikel 29 192