Dikwijls vernamen zij gesprekken, die door leedvermaak ingegeven waren, doch zelden een woord van medelijden met Jezus. Toen zij dan eindelijk het verblijf dat het doel van hun nachtelijke tocht was (nl. het huis van Marta niet ver van de Hoekpoort) bereikt hadden, vielen zij allen van vermoeienis en droefheid wenend neer. Zij vouwden krampachtig hun handen van smart, ondersteunden mekaar, zochten troost in omarming of gingen stom van verdriet ergens in een hoek eenzaam neerzitten, het hoofd omsluierd en op de knieën gesteund. Dan wordt er op de deur geklopt; zij luisteren met opgehouden adem; het is een zacht en schuchter kloppen; dit zal een vriend zijn, een vijand klopt woest. Zij openen, maar toch nog al beven; ja, het is een vriend; het is een dienaar van een vriend van de Meester; zij verdringen elkaar rond hem met vragen, doch het antwoord vermeerdert hun smart. Deze smart laat hun geen rust; zij kunnen onmogelijk hier binnen blijven; zij ijlen weer de straat op om de laatste voorvallen te vernemen en na zulk een tocht keren zij telkens met verdubbelde droefheid terug. 1824. De meeste apostelen en leerlingen van de Heer dwalen angstig rond in de valleien rond Jeruzalem (Gê-Hinnom- en Kedronvallei) en houden zich schuil in de grotten van de Olijfberg (en van de berg ten zuiden van het Hinnomdal). Wanneer er 2 elkaar nu in het donker ontmoeten, schrikken zij beiden op, doch na elkaar herkend te hebben, informeren zij fluisterend naar de laatste berichten; het minste geritsel of een naderende stap doet hen vreesachtig het gesprek onderbreken. Telkens veranderen zij van schuilplaats en komen dan weer afzonderlijk nader bij de stad. Anderen sluipen in de kampen van de paasgasten bij kennissen uit hun gewest om inlichtingen in te winnen of om enigen van hen als verkenners naar de stad te sturen. Nog anderen bestijgen de Olijfberg en volgen onrustig het voortbewegen van de fakkels op Sion. Zij spitsen hun oren naar Fascikel 29 193