treden omhoog gesleurd. Het overige van de zaal stond vol soldaten en allerlei gespuis. Men zag er Joden die Jezus voortdurend beschimpten en hoonden, vele dienaren van Annas en tenslotte een groot aantal valse aanklagers en beschuldigers. Annas had ze allen bij elkaar geraapt en daarna zouden zij, dezelfde rol vervullend, ook optreden in het gerechtshof van Kaïfas. Met het grootste ongeduld dat hij nauwelijks kon bedwingen, wachtte Annas de komst van Jezus af. Leedvermaak, haat, sluwheid en verachting straalden uit zijn aangezicht. Hij was nu het hoofd of de voorzitter van een zekere raad en hield hier zitting met zijn commissie, die tot taak had te waken over de zuiverheid van de leer en de schenners ervan bij de hogepriester aan te klagen (zie nr. 1827, voetnoot 36). Jezus stond daar, bleek, afgebeuld, uitgeput, met neergeslagen ogen en zwijgend vóór Annas. Zijn klederen waren nog doornat en beslijkt, zijn handen geboeid en Hij zelf vastgehouden bij de touwen door de beulen. Annas, een magere, oude booswicht met dunne baard, vol verachting en koele joodse hoogmoed, hield zich alsof hij van de hele zaak niets had afgeweten en alsof hij in de hoogste maat verwonderd was dat de hem aangemelde gevangene niemand anders was dan de beroemde Jezus van Nazareth. Zijn toespraak tegen Jezus, die ik niet woordelijk kan citeren, kwam naar haar inhoud ongeveer op het volgende neer: “Zozo! kijk wie wij de eer hebben daar te zien, Jezus van Nazareth! Inderdaad! Waar zijn nu uw leerlingen? heel die grote aanhang? Hoe staan de zaken nopens uw koninkrijk? Waar blijft het? Het schijnt dat uw onderneming niet naar wens is verlopen, maar een andere wending heeft genomen dan U verwacht hadt, is het niet? Uw versmaden en vertreden van Gods Wet heeft een einde genomen. Te lang heeft men lijdelijk toegezien, doch eindelijk begrepen dat de maat vol was en het uit moest zijn met dat lasteren van God, het beledigen van de priesters en het Fascikel 29 198