kalme waardigheid zeide: “Indien Ik verkeerd gesproken heb, bewijs het dan en heb Ik goed gesproken, met welk recht slaat gij Mij?” Annas was door de waardige rust van Jezus ten zeerste verbitterd en hij verzocht nu alle aanwezige aanklagers te zeggen wat zij uit Jezus’ eigen mond hadden gehoord, aangezien Hijzelf dit begeerde. Op deze woorden barstte het gepeupel uit in allerlei verwarde kreten, lage valse beschuldigingen en grove beledigingen: “Hij heeft gezegd dat Hij een koning is, dat God zijn Vader is en dat de Farizeeën overspelers zijn. Hij ruit het volk op, doet genezingen op de sabbat door de duivel. De lieden van Ofel hebben Hem als razende verblinden omringd om Hem te verdedigen: zij hebben Hem hun Redder, hun Profeet genoemd; Hij laat zich Gods Zoon noemen, Hij beweert door God gezonden te zijn, Hij roept ‘Wee’ over Jeruzalem; voorspelt in zijn onderrichtingen de ondergang van de heilige stad, onderhoudt de vastens niet, trekt rond met grote scharen volk! Hij eet met de onreinen, de heidenen, de tollenaars en zondaars en gaat met overspelige en andere slechte vrouwen om. Zojuist heeft Hij aan iemand die Hem bij de (Water-)poort van Ofel te drinken gaf, gezegd dat Hij hem het water van het eeuwige leven zou geven en dat hij geen dorst meer zou krijgen. Hij brengt het volk op een dwaalspoor door zijn geheimzinnige, dubbelzinnige woorden. Hij verkwist het goed van anderen, vertelt allerhande leugens over een toekomstig Rijk.” Nog meer zulke dingen brachten zij tegen Hem in. 1827. Al deze beschuldigingen wierp men de Heer ordeloos voor de voeten. Zijn aanklagers traden op Hem toe en zegden ze Hem dicht in het aangezicht en voegden er verwijten aan toe. De gerechtsdienaars stieten Hem ondertussen heen en weer met de uitdaging: “Spreek nu! Antwoord!” Fascikel 29 200