Hetzij de 2 apostelen hen niet betrouwden en vreesden door hen als leerlingen verraden of althans door de omstaanders als zodanig herkend te worden, antwoordden zij slechts in het algemeen, terwijl hun blik hun droefheid verried: “Indien de waarheid u roept, laat u dan door haar geleiden; het overige zal dan in orde komen!” Hierop verlieten die mannen het voorhof en spoedden zich uit de stad. Zij ontmoetten echter anderen die hen naar de overzijde van de berg Sion verwezen in de spelonken van dat gebergte ten zuiden van Jeruzalem (en aan de overkant van de Geënnom-vallei. In die berghelling zijn vele grafspelonken). Daar troffen die soldaten verscheidene apostelen aan, die er zich verborgen hielden. Ze hadden eerst schrik voor de soldaten, maar vernamen dan nieuws van hen over Jezus, hoe Hij behandeld werd en ook hoe zijzelf zich hier niet veilig moesten achten. Hierna zochten de apostelen weer nieuwe schuilplaatsen op. 1836. Door de tegenstrijdige verklaringen, vooral van de laatste 2 getuigen en ter wille van hun beschaming ziedend van woede stond Kaïfas toornig van zijn zetel op, ging 2 schreden naar beneden op Jezus toe en sprak: “Antwoord Gij niets op deze aanklacht?” Hij was zeer verbitterd, omdat Jezus niet naar hem opzag. Hierop rukten gerechtsdienaren Jezus’ hoofd bij het haar achterover en stieten Hem met vuisten onder de kin, doch Jezus hield zijn blik voort neergeslagen. Kaïfas echter hief driftig zijn handen omhoog en zei met een van toorn trillende stem: “Ik bezweer U bij de levende God, ons te zeggen of Gij de Christus, de Messias, de Zoon van de hooggeprezen allerhoogste God zijt?!” Nu verstomde het rumoer en een grote stilte ontstond, en door God gesterkt antwoordde Jezus met een stem vol onbeschrijfelijke Fascikel 30 227