In zijn diepe smart dacht Joannes aan de Moeder van Jezus; hij wilde voorkomen dat zij de verschrikkelijke tijding op een nog grievender wijze, wellicht uit de mond van een vijand zou vernemen. Hij wierp dus nog eerst een weemoedige blik op de Heiligste der Heiligen, als wilde hij zeggen: “Meester, Gij weet wel waarom ik heenga!” Dan ijlde hij uit het gerechtshuis naar de H. Maagd (in de woning van Marta en Lazarus, fasc. 29, nr. 1820), alsof hij door de Heer zelf gezonden was. Petrus echter was door droefheid, angst en vermoeienis overmand en dit maakte hem nog gevoeliger voor de vinnige koelte van de naderende morgen. Hij verborg zijn vertwijfeling en droefheid, zo goed als hij kon, en ging vreesachtig bij de vuurgroef neerhurken, waaromheen allerlei gespuis stond en zich verwarmde. Hij wist niet meer wat hij deed, doch hij kon van zijn goddelijke Meester niet weg. Bespotting van Jezus in het gerechtshuis van Kaïfas (Mt. 26, 67-68; Mk. 14, 65; Lk. 22, 63-65). 1839. Terwijl Kaïfas, Jezus prijsgevend, met zijn Raad de gerechtszaal verliet, stortte zich de troep van de aanwezige ellendelingen als een getergde wespenzwerm woedend op de Heer. Tot op dit ogenblik hadden Hem 2 van de eerste 4 gerechtsdienaren bij de koorden vastgehouden. De 2 andere hadden zich verwijderd vóór het begin van het verhoor om met anderen van plaats te wisselen. Reeds gedurende het getuigenverhoor hadden de gerechtsdienaren en enige andere booswichten hele lokken van Jezus’ hoofdhaar en baard pijnlijk uitgerukt. Fascikel 30 233