Petrus verloochent zijn Meester (Mt. 26, 29-75; Mk. 14, 66-73; Lk. 22, 55-62; Joa. 18, 15-18; 24-27). 1841. Toen Jezus op plechtige toon gezegd had: “Ik ben het”, en Kaïfas bij die woorden met gehuichelde verontwaardiging zijn klederen stukreet en de uitroep van de rechters “Hij is de dood schuldig”, zich vermengde met het vreselijk getier van het gepeupel in de zaal en in het voorhof, toen de hemel der gerechtigheid zich boven Jezus’ hoofd geopend en de hel haar razernij uitgespuwd had, toen de graven de gevangen geesten vrijgelaten hadden en op alles angst en huivering woog, konden Petrus en Joannes het hier in de zaal niet langer uithouden. Al te veel hadden zij geleden bij het aanschouwen van de wrede mishandelingen tegen hun Meester; zij hadden dit alles passief, weerloos, zwijgend moeten aanzien zonder zelfs een zucht te kunnen lozen uit vrees zichzelf te verraden. Tegelijk met vele andere getuigen van dit ontzettend schouwspel die het huis verlieten, spoedde Joannes zich naar het verblijf van de Moeder van Jezus, die zich met de andere H. Vrouwen in het huis van Marta bevond, niet ver van de Hoekpoort van Jeruzalem. Hier immers was een aanzienlijk gebouw Lazarus’ eigendom. Petrus echter kon van zijn goddelijke Meester niet scheiden, zo groot was zijn liefde; slechts met de grootste moeite kon hij zijn gevoelens beheersen; hij weende overvloedig, maar verborg zijn tranen zo goed als hij kon. (Het voorgaande is een inleiding op Petrus’ verloochening en een  herhaling van nr. 1838).   Fascikel 30 239