Toen Petrus ontwijkend antwoorden en zich daarna verwijderen wilde, trad hem een broer van Malchus in de weg, die hem zegde: “Hoe! gij hier! Heb ik u niet in de Olijfhof gezien? Hebt gij mijn broer niet gewond aan het oor?” Petrus werd nu bijna uitzinnig van angst en, om zich van die man te ontdoen, begon hij met de kracht van zijn driftig temperament te vloeken en te zweren dat hij die Galileeër geenszins kende en hij liep uit het atrium naar het binnenplein dat het huis omgaf. Op dit ogenblik kraaide de haan voor de tweede maal en leidde men ook Jezus uit de ronde zaal over het binnenplein neerwaarts naar de kerker onder de ronde raadszaal. Jezus wendde zich in het voorbijgaan naar Petrus en zag hem aan met een blik vol droefheid en erbarmen. Nu vielen met een vreselijk geweld de woorden van Jezus Petrus te binnen: “Vóór de haan tweemaal kraait, zult gij Mij driemaal verloochenen”, en ze verpletterden hem bijna het hart. In zijn kommer en angst was Petrus zijn vermetele belofte, die hij zijn goddelijke Meester op de weg naar de Olijfhof gedaan had: liever te sterven dan Hem te verloochenen, en de daarop gevolgde waarschuwing van Jezus, geheel vergeten. Maar bij deze aanblik van Jezus ontwaakte in zijn ziel het verbrijzelend gevoel van zondeschuld: hij had gezondigd, ontzettend gezondigd tegen zijn Meester, terwijl Hij voor hem mishandeld en onrechtvaardig ter dood veroordeeld werd, zwijgend het verschrikkelijkste lijden onderging en hem nog kort te voren zo bezorgd had gewaarschuwd. Bijna zinneloos van berouw ijlde hij naar het buitenplein van het gerechtshuis en zijn hoofd bedekkend begon hij hevig te wenen. Nu vreesde hij niet meer aangesproken te worden; nu was hij bereid aan iedereen te zeggen wie hij was en welk een verschrikkelijk kwaad zijn geweten bezwaarde. Fascikel 30 245