haar scheidde van haar goddelijke Zoon, die bij het tweede hanengekraai uit het huis naar de kerker onder het huis was overgebracht. Eindelijk ging de deur open. Onder de eersten die buitenkwamen bevond zich Petrus. Hij snelde met uitgestrekte armen, met omhuld hoofd en met de ogen vol tranen hen tegemoet. Bij het maan- en fakkellicht herkende hij onmiddellijk Joannes en de H. Maagd en het was hem alsof zijn geweten, dat door de blik van de Zoon reeds opgeschrikt was, hem nu ook dreigend tegentrad in de persoon van de Moeder. Ach, hoe sneed hem de vraag van Maria door de ziel: “Ach Simon, hoe is het gesteld met Jezus, mijn Zoon?”. Toen riep Petrus zuchtend en jammerend uit: “Ach moeder, spreek niet tot mij. Uw Zoon lijdt onmenselijk. Spreek mij niet aan; zij hebben Hem ter dood veroordeeld en ik heb Hem driemaal schandalig verloochend.” Nu ging Joannes naar hem toe om meer te vernemen, doch als uitzinnig van smart ijlde hij het plein over en de stad uit naar de grot van de Olijfberg, waar de handen van Jezus zich eens tijdens zijn gebed in het steen hadden ingedrukt. (Over zulke indrukken in steen, zie fasc. 29, nr. 1803 alsook voetnoot  23.  Voor de hier vermelde grot, zie dezelfde passages, en wat Adam  betreft, cfr. fasc. 14, nr. 532).    Ik meen dat ook in deze grot onze eerste vader Adam zijn zonde heeft beweend, toen hij hier de met Gods vloek geslagen aarde voor de eerste keer betrad. 1845. De H. Maagd vol medelijden met haar Zoon wegens dit nieuwe lijden Hem aangedaan door de verloochening van de leerling die Hem het eerst als de Zoon van God had erkend en beleden, viel na deze woorden van Petrus ten gronde op de steen naast de pijler van de poort en tekenen van haar voet of hand bleven in die steen ingedrukt. Deze steen bestaat nog ergens, ik heb hem gezien, doch ik weet niet meer waar. Fascikel 30 249