Jezus verdroeg dit alles zonder zijn mond voor een enkele klacht te openen. Het waren de mensen, de zondaars die hun wreedheid, hun woede tegen hun broeder, hun Verlosser, hun God botvierden. Ook IK ben maar een arme zondares; ook om mijnentwil werd Jezus al dat leed aangedaan. Wanneer op de oordeelsdag alles bekend zal worden, zullen wij allen zien welk aandeel wij gehad hebben aan die mishandelingen van de Zoon van God, wanneer Hij als Zoon des Mensen in de tijd zijn zending vervulde. Dit aandeel nemen wij door de zonden die wij niet ophouden te bedrijven en die, vooral omdat wij er geen einde aan willen maken, een soort instemming zijn met, een medewerking aan de smaad welke die woestelingen Jezus deden ondergaan. Indien wij ons dit eens goed realiseerden, dan zouden wij wel met veel groter ernst en veel dieper gemeend dan tot nog toe de woorden uitspreken die in vele biechtgebeden voorkomen: “Heer, laat mij liever sterven dan dat ik U nog een enkele keer door de zonde vergram.” 1847. In de kerker bad Jezus onophoudelijk voor zijn beulen. Toen zij eindelijk zelf vermoeid waren en Hem een ogenblik met rust lieten, zag ik hoe Hij, met licht omgeven, tegen een pijler leunde. Nu begon de dag aan te breken, de dag van zijn eindeloos lijden, dat Gods gramschap (= gram, nijd, verbolgenheid, boosheid, toorn, woede) moest bedaren, de dag waarop Hij ons zou verlossen en zijn hemelse Vader genoegdoening geven voor de zonden van de wereld. Een eerste lichtstraal van de dag der Verlossing drong schroomvallig door een opening boven in de kerkerwand en viel Fascikel 30 254