op ons heilig, mishandeld Paaslam, dat al de zonden van de hele wereld op zich genomen had en er nu daarmee beladen stond. Jezus verwelkomde de aanbrekende dag en richtte een hartroerend gebed tot zijn Vader. Hij bedankte Hem daarin voor de nieuwe, lang verwachte dag, de dag van de Verlossing der mensen, de dag waarnaar de aartsvaders zo vurig verzucht hadden en waarnaar Hijzelf vanaf het eerste ogenblik na zijn geboorte met zulk een onweerstaanbaar verlangen had uitgezien, zozeer dat dit verlangen Hem had doen zeggen: “Ik moet met een ander doopsel gedoopt worden en hoezeer smacht Ik er naar dat het volbracht worde!” Ontroerend dankte Hij God voor deze dag, waarop Hij het doel van zijn komst en van zijn leven zou bereiken: ons verlossen, de hemel heropenen, de hel overwinnen, voor de mensen de bron van alle heil ontsluiten en de wil van zijn hemelse Vader volbrengen. Ik heb zijn gebed meegebeden, maar nu kan ik het niet meer herhalen; ik was ziek, ziek van medelijden, te meer daar Hij God nog bedankte voor dat ontzettend lijden dat Hij ook voor mij verduurde; ik kon nog slechts de verzuchting slaken en telkens opnieuw herhalen: “Ach, geef mij, geef mij Uw smarten; ze behoren ook mij toe, want Gij verduurt ze voor mijn zonden!” De dag straalde heller naar binnen en de Heer verwelkomde hem nogmaals in zulk een aandoenlijk dankgebed, dat ik, als smeltend van liefde en medelijden, Hem ieder woord nasprak als een kind. Het was inderdaad een hartverscheurend, tragisch, verheven, heilig schouwspel te zien hoe Jezus na al de doorstane gruwelen en wreedheden van deze nacht, in die enge kerker aan de lage zuil gebonden, door een hemels Fascikel 30 255