Niet ver van het huis van Kaïfas stond Jezus’ heilige Moeder, die alles met Hem meeleed, samen met Magdalena en Joannes, in de hoek van een gebouw, dicht tegen elkaar gedrongen, op de naderende stoet te wachten. Maria’s ziel was gedurig bij Jezus (Katarina zegde dit reeds meermalen, cfr. fasc. 29, nr. 1799, voetnoot 20), doch wanneer zij ook lichamelijk nader bij Hem kon komen, daar liet de liefde haar geen rust en dreef haar op zijn wegen en in zijn voetstappen. Zo had zij na haar nachtelijk bezoek aan het gerechtshuis van Kaïfas slechts korte tijd, sprakeloos van verdriet, in het Cenakel kunnen blijven, want nauwelijks was Jezus voor het morgenverhoor uit zijn kerker gehaald, of zij stond op, hulde zich in haar mantel en sluier en vertrekkensgereed sprak ze tot Joannes en Magdalena: “Laten wij mijn Zoon naar Pilatus volgen; ik wil Hem met eigen ogen zien. 1854. Langs een omweg waren zij de stoet van Jezus nu reeds vooruitgekomen en op deze plaats was de H. Maagd blijven wachten en de andere vrouwen met haar om Jezus voorbij te zien gaan. De Moeder wist wel hoe ellendig Jezus er aan toe was. Haar ziel hield Hem steeds voor ogen, doch haar innerlijk oog kon Hem niet zo mismaakt en mishandeld zien als de boosheid van de mensen Hem gemaakt had. Wel aanschouwde zij voortdurend zijn schrikwekkend lijden, maar dan doorstraald van de heiligheid, de liefde en onderwerping van de wil, die dat lijden tot uitboeting van de zonden vrijwillig aanvaardde. Nu echter aanschouwde zij Hem, zoals Hij was in de vernederende, afstotelijke werkelijkheid. Fascikel 30 269