Daar zag zij aan het hoofd van de stoet die hatelijke hoogmoedige, nijdige vijanden van Jezus, de hogepriesters van de ware God in hun vol ornaat vóór zich passeren, vol bloeddorstige plannen, haat, leugen en bedrog en zinnend op een godsmoord. De priesters van God waren priesters van satan geworden. Welk een schouwspel voor haar moederoog, achter hen kwamen schreeuwend en razend de meinedige vijanden en aanklagers en eindelijk haar Jezus, de Zoon van God en des Mensen, háár Zoon, gruwelijk mishandeld, misvormd, geboeid, geslagen, gedreven, meer waggelend dan gaand, door walgelijke beulen aan koorden voortgesleurd, in een wolk van beschimpingen en vervloekingen. Ach! was Hij in die storm van de losgelaten hel niet de ellendigste en meest verlatene geweest, niet de enige die nog rustig bleef en in liefde bad, Maria zou haar Zoon in die bebloede, waggelende schim niet herkend hebben. Hij had slechts zijn onderkleed aan en dit was op de ergste wijze bevuild. Ook riep zij, toen Hij nader bij haar was gekomen, vol moedersmart uit: “Ach wee! is dát mijn Zoon? Helaas ja, het is mijn Zoon, o Jezus! mijn Jezus!” De stoet trok voorbij. Jezus wierp schuin een blik vol gevoel op zijn Moeder en zij verloor het uitwendig bewustzijn60. 60 Maria verloor het uitwendig bewustzijn door het feit dat zij in de geest allerinnigst met haar Zoon verenigd leefde, zijn smarten kende en ze ook medeleed, zoals wij K. reeds meermalen hebben horen verklaren. Ook legden wij daar reeds de nadruk op in fasc. 29, nr. 1799, voetnoot 20. Het woord ‘uitwendig’ geeft te kennen dat dit geen bewusteloosheid zal geweest zijn in de zin die wij gewoonlijk toekennen aan dat woord, maar eerder een toestand van verrukking, van aanschouwing in de geest, die haar ongevoelig maakte voor wat haar omgaf, om geheel opgeslorpt te worden door wat zij beschouwde. ‘Inwendig’ was zij in zulk een verrukking, waarin beschouwende zielen gemakkelijk geraken en waaruit zij na korte tijd gemakkelijk terugkeren. Fascikel 30 270