Een bijbedenking van Katarina: Wanneer ik in de oude tijden tempels zie, alsook paleizen van grote koningen, die geheel vervallen zijn en tot banale doeleinden gebruikt worden, denk ik altijd bij mijzelf: het is toch juist zoals nu, 2000 jaren later, nu ook vele grote bouwwerken, die ten koste van zware offers en moeizame inspanning werden opgetrokken, verwoest en vernield liggen, nu verlaten kerken en kloosters tot profane en dikwijls zondige doeleinden ontheiligd worden. De kleine kerk van ons klooster, die voor mij een hemel op aarde was en waarin de Koning van hemel en aarde zo gaarne onder ons, arme zondaressen, in het H. Sacrament verbleef, staat reeds ledig, zonder dak en vensters; het gelijkvloers heeft men reeds van zijn grafstenen beroofd. Ons arm kloostertje waarin ik zo gelukkig was in mijn cel op mijn wankele stoel, gelukkiger dan een koning op zijn troon, want ik kon elk ogenblik uitzien naar de kant van de kerk, waarin het H. Sacrament berustte, – ons arm kloostertje, zeg ik, wat zal er in enige tientallen jaren van geworden zijn? Binnenkort zal men zich nauwelijks de plek nog herinneren, waar gedurende lange jaren een schare godgewijde maagden voor de ganse wereld, voor alle lijdende, verlaten zielen tot God zonder ophouden gesmeekt en gebedeld hebben. Maar God zal de kennis van de plaats wel hebben bewaard. Bij Hem bestaat geen vergeten: verleden en toekomst zijn in Hem tegenwoordig, want Hij is Degene die is. En zoals Hij mij in Hem al die oude geschiedenissen aanwezig laat vinden, zo blijft in Hem als in een opslagplaats bewaard en door Hem onthouden al het goede dat op verwoeste en vergeten plaatsen werd gedaan en ook al het kwade dat op misbruikte en ontwijde plaatsen gebeurd is en gebeuren zal. Hij onthoudt alles tot de dag van de afrekening, waarop alle schuld tot de laatste penning zal moeten afgelost worden. Fascikel 30 279