Sedertdien had hij een teruggetrokken leven geleid en met zijn vrouw als een Esseen in onthouding geleefd. Eens had hij Jezus bij Lazarus ontmoet en daar een lering gehoord, en nu hij Jezus op zulk een wrede wijze naar de trap van het pretorium gesleurd zag worden, ontwaakte in zijn hart spontaan de smartelijke herinnering aan zijn daar vermoorde kinderen en legde hij dit getuigenis af voor de onschuld van Jezus. De aanklagers echter waren te zeer ingenomen met hun zaak en te geërgerd aan de trotse houding van Pilatus en hun eigen vernederde positie tegenover hem, dan dat zij een bijzonder aandacht aan de woorden van Sadok zouden schenken. 1860. De gerechtsdienaren sleurden Jezus nu de vele marmertreden op en brachten Hem op de achtergrond van het terras (nabij de gehoorzaal, voorbij Pilatus, want:) Wij kunnen ze vergelijken met een paar andere analoge feiten uit onze tijd. Tijdens zijn Palestina-reis en bezoek aan Jeruzalem was de exegeet Jos. Keulers in de H. Grafbasiliek getuige van het volgende voorval: “Op het ogenblik van de kruisverering (aan het einde van de kruiswegoefening) drong opeens een haveloos geklede, kromgewerkte vrouw door de rangen van de pelgrims. Hartstochtelijk werpt zij zich op het kruishout, als was dit het lijk van haar kind. Zij bedekt het met kussen en tranen, omarmt het, streelt het, kruipt op de knieën er langs, het aldoor kussend en zoete namen toefluisterend, als sprak zij met iemand die haar dierbaar is. Dan staat zij op en verdwijnt haastig tussen de menigte.” (Waar Jezus leefde, 186). De terugbrenging van de relikwieën van de H. Sabas uit Venetië naar Jeruzalem werd in Osservatore Romano van 3 december 1965 beschreven als volgt: “De stoet vormt zich bij de Poort van David. Een indrukwekkende menigte staat te wachten; ze wordt met moeite door de soldaten in bedwang gehouden. Jeruzalem heeft nooit zulk een enthousiasme en toeloop gekend, afgezien van het bezoek van Paulus VI. Bloemen worden uit de vensters geworpen en de relikwieën-urne met parfum begoten. Gezangen en muziek weerschallen. Een vrouw – wij zullen dit nimmer vergeten – zoekt, zoals de bloedverliezende vrouw uit het Evangelie, herhaaldelijk de soldatengordel te doorbreken om tot bij de sarcofaag te geraken; zij schijnt de woorden te willen herhalen: “Als ik maar de zoom van zijn kleed kan aanraken, zal ik genezen zijn!”” Fascikel 30 301