Tien getuigen ten laste traden voor ieder van die hoofdaanklachten op. Deze waren zo geformuleerd, dat ze Jezus voor Pilatus afschilderden als iemand die schuldig is aan misdaden tegen de keizer en die deswege door Pilatus veroordeeld moest worden. In zaken immers die hun eigen godsdienstwetten en tempelgebruiken betroffen, konden zijzelf de gerechtigheid handhaven. 1) In de 1e van hun grieven stelden zij Jezus voor als een volksverleider, een rustverstoorder en oproermaker. Zij haalden daar verschillende bewijzen voor aan, die zij door getuigen lieten bevestigen. Zij verklaarden dat Hij het land doorreisde, grote volksvergaderingen hield, de sabbat schond en op deze heilige rustdag zieken genas. Toen viel Pilatus hen spottend in de rede en grijnsde: “Heel zeker zijt gijzelf niet ziek; anders zouden die genezingen u niet zo verbitteren!” Maar zij riepen vervolgens: dat Hij het volk door een afschuwelijke leer misleidde, aangezien Hij het voorhield dat men zijn vlees moest eten en zijn bloed moest drinken om het eeuwig leven te bezitten. Pilatus ergerde zich aan de voortvarende woede waarmee zij al deze beschuldigingen inbrachten. Naar zijn officieren kijkend, grijnslachte hij en beet dan de Joden scherpe woorden toe als deze: “Men zou haast zeggen dat gij zijn leer volgt, want het ziet er naar uit dat gij zijn vlees wilt eten en zijn bloed wilt drinken.” 1861. 2) Hun 2e hoofdaanklacht was dat Jezus het volk opstookte om de keizer de belastingen te weigeren. In toorn ontstekend onderbrak Pilatus hen onmiddellijk, en, als iemand die van zijn zaak zeker is, omdat het tot zijn ambt behoort op zulke dingen te letten, snauwde hij: “Dat is grof gelogen! dát moet IK beter weten!” Fascikel 30 303