zijn en dat vele Joden inderdaad in de verwachting van Hem leefden. Ook wist hij dat er koningen uit het Oosten bij de oude Herodes gekomen waren en hem naar een nieuwgeboren koning van de Joden gevraagd hadden om Hem te vereren en dat Herodes toen een groot aantal kinderen had laten ombrengen. Van die voorspellingen en overleveringen betreffende een Messias en een koning van de Joden wist hij wel wat, doch als een ijverig afgodendienaar hechtte hij er geen geloof aan en kon zich ook helemaal niet indenken wat voor een koning dit toch wel zou zijn. Hoogstens kon hij zich die koning voorstellen gelijk de waanwijze Joden en Herodianen van die tijd, voor wie die koning zou verschijnen als een triomfator, een zegevierende, machtige heerser. Des te belachelijker kwam hem deze beschuldiging voor, daar Degene, die zich voor die Gezalfde Gods, voor die Koning uitgaf, dezelfde Jezus was die nu zo ellendig en hulpeloos, mismaakt en onmachtig vóór hem stond. Omdat de vijanden van Jezus dit evenwel als een aanranding van de rechten des keizers hadden voorgesteld, liet hij de Zaligmaker vóór zich brengen om Hem in verhoor te nemen. Pilatus bezag Jezus met vorsende en verwonderde blikken. Dan sprak hij: “Gij zijt dus die verwachte Koning van de Joden?” Jezus antwoordde: “Zijt gij uit Uzelf op die gedachte gekomen of hebben anderen ze u over Mij voorgezegd?” Pilatus werd toornig, omdat Jezus hem voor zo dwaas hield om uit eigen beweging aan zulk een arme, ellendige mens te vragen of hij een koning was. Deze smaad van zich afwendend zegde hij zoveel als: “Ben ik misschien een Jood, dat ik aan zulke vertelsels belang zou hechten? Uw volk en uw priesters hebben U aan mij overgeleverd, opdat ik U zou veroordelen als iemand die om deze reden de dood schuldig is; zeg mij dus: Wat hebt gij gedaan?” Fascikel 30 305