Een troep Romeinse soldaten trok mee. Het waren mannen afkomstig uit de landstreek tussen Zwitserland en Italië66. De vijanden van Jezus voelden zich getergd, omdat zij op die manier heen en weer trekken moesten en zij hielden daarom niet op de Zaligmaker te beschimpen en Hem ook door de beulen te doen rukken en stoten. De door Pilatus vooruitgezonden bode was eerder dan de stoet bij Herodes aangekomen. Deze was dus gewaarschuwd en nu zat hij reeds op een soort troon op kussens in een grote zaal de stoet af te wachten. Hij was omringd van vele hovelingen en soldaten. De hogepriesters traden door de zuilengang binnen en plaatsten zich in de zaal aan weerskanten van de ingang en in deze bleef Jezus staan. Herodes voelde zich niet weinig gevleid, nu Pilatus hem ten aanschouwen van de hogepriesters openlijk het recht toekende het vonnis over een Galileeër te vellen en hij deed daarom heel druk en gewichtig. Ook verheugde hij er zich over die Jezus, die zich nooit gewaardigd had zich aan hem te vertonen, in zulk een vernederde toestand voor zich te zien. Joannes had Jezus in zijn woorden steeds zo hoog opgehemeld en ook anderzijds had hij door de Herodianen, door zijn spionnen en overdragers, zoveel van Hem gehoord, dat zijn nieuwsgierigheid zeer geprikkeld was. Hij was er dus ten zeerste op gesteld om nu in het bijzijn van zijn hofbeambten en van de hogepriesters Jezus aan een pralerig verhoor te onderwerpen. Hij zag daar een gelegenheid in om aan beide partijen te laten zien hoe goed hij in alles onderlegd was. Pilatus had hem echter ook laten weten dat hij hoegenaamd geen schuld in die mens had gevonden. Dit had de kruiperige vazal 66 Landstreek tussen Zwitserland en Italië. – In Christus’ tijd was de noordgrens van het eigenlijke Italië de rivier Rubiko ten zuiden van Ravenna. De Pô-vlakte, het later Lombardië, heette Gallia-Cisalpina. Fascikel 30 319