Pilatus had slechts hierop gewacht en hij antwoordde hun: “Uw gewoonterecht wil dat ik u met het feest een gevangene zal vrijlaten. Wie wilt gij heden door mij in vrijheid gesteld zien, Barabbas of Jezus, de koning van de Joden, de Jezus, die de Gezalfde des Heren zou zijn?” In de ziel van Pilatus heerste weer de besluiteloosheid, de onzekerheid. Hij noemde Jezus “De Koning van de Joden”, - deels omdat hij als trotse Romein hen verachtte, omdat zij zulk een arme koning hadden en omdat zij voor de keus werden gesteld tussen zulk een koning en een moordenaar. - Deels ook noemde hij Jezus “Koning” uit een zekere aanvoeling, overtuiging of vermoeden dat Jezus werkelijk die wonderbaar beloofde Koning was, die Gezalfde van de Heer, die lang verwachte Messias. En toch was dit vermoeden van de waarheid bij hem nog voor de helft veinzerij. Hij maakte gewag van deze titel des Heren, omdat hij voelde dat nijd en afgunst de hoofdbeweegreden was van hun hatelijk optreden tegen Jezus, die in zijn ogen onschuldig was. Op het voorstel van Pilatus volgde een korte aarzeling in de menigte, als had er een overleg plaats en slechts enkele onbesuisde stemmen van dweepzieken riepen: ”Barabbas!” Hierop werd Pilatus ter zijde geroepen door een bode van zijn vrouw. Hij trok zich even terug en de bode liet hem het onderpand zien, dat Pilatus vanmorgen haar gegeven had en hij sprak: “Hierdoor laat Klaudia Prokla u zich iets herinneren!” De hogepriesters en Farizeeën evenwel waren volop in de weer en een deel van hen mengde zich nu zelf onder het volk. Met bedreigingen bevalen zij wat het doen moest en zij bereikten ook zonder grote moeite hun doel. 1877. Maria en Magdalena, Joannes en de andere H. Vrouwen stonden in de hoek van een zuilenhal; zij huiverden en weenden. Fascikel 30 333