Ofschoon de Moeder van Jezus wel wist dat er geen redding was voor de mensen dan door de dood van haar Zoon, was zij toch als MOEDER van die allerheiligste Zoon vol angst, vol verlangen dat Hij in leven mocht blijven, want, gelijk Jezus al de pijnen en smarten van een verschrikkelijk mishandelde, van een onrechtvaardig ter-dood-veroordeelde juist als een mens onderging, ofschoon Hij toch uit vrije wil, juist om de kruisdood te ondergaan, mens geworden was, zo ook leed Maria al de smarten en angsten van een moeder, wier heilig kind zulk een snode behandeling van het ondankbaarste volk ondervindt. Allen in dat heilig gezelschap sidderden, vreesden en bleven hopen (op een mogelijke vrijspraak). Af en toe ging Joannes tot op enige afstand van hen weg, in de hoop ergens een goede tijding op te vangen en ze hun te brengen. Maria bad tot God dat Hij zulk een ontzettende zonde toch niet zou laten geschieden; zij bad gelijk Jezus in de Olijfhof: “Indien het mogelijk is, laat dan deze kelk voorbijgaan.” Immers, die liefhebbende Moeder had nog niet alle hoop verloren, want, terwijl de door de Farizeeën uitgestrooide geruchten, gelijk hun pogingen en inspanningen tegen Jezus, onder het volk van mond tot mond voortverteld werden, zo drong ook het gerucht tot Maria nog door dat Pilatus alle middelen beproefde om Jezus vrij te kunnen spreken. Niet ver van haar stonden enige groepen mensen uit Kafarnaüm, onder wie er meerdere waren, die van Jezus onderricht en genezing bekomen hadden. Hun manier van doen was vreemd; zij wierpen heimelijk blikken op Maria en de andere diep- bedroefde, gesluierde vrouwen en naar Joannes. Maria en ook de andere vrouwen hoopten dat dezen toch zeker Barabbas zouden verwerpen en boven hem haar Zoon, hun Weldoener en Verlosser zouden verkiezen, doch zij werden in hun verwachting bedrogen. Pilatus begreep de wens van zijn vrouw. Hij had haar het onderpand teruggezonden ten teken dat hij zijn woord en belofte hield. Fascikel 30 334