1879. Jezus legde zijn armen om de kolom en de beulen bonden onder vloeken en rukken zijn heilige omhooggetrokken handen boven achter de ijzeren ringen vast en rekten en spanden daarbij zijn gehele lichaam zozeer in de hoogte op, dat zijn voeten die beneden aan de kolom vastgesnoerd waren, nauwelijks nog staan konden. De Heilige der heiligen stond daar nu in heel zijn menselijke naaktheid, onbeschrijfelijk beangstigd, versmaad en vernederd aan de geselkolom opgebonden en 2 van die woestaards begonnen met razende bloeddorstigheid de gehele rugzijde van zijn heilig lichaam van onder tot boven en van boven weer naar onder met de striemen van hun geselslagen te bedekken. Hun eerste zwepen of roeden zagen er uit als wissen van wit taai hout; misschien ook waren het bundels van stijve bullepezen of van harde witte lederen snoeren. Onze Heer en Zaligmaker, de Zoon van God, ware God en ware mens, sidderde, wrong en kromde zich als een worm onder de roedeslagen van die misdadigers. Hij zuchtte en steunde; een helder, zoetluidend weeklagen, als een liefdevol gebed onder verscheurende pijn klonk uit boven het zoevend en kletsend gerucht, dat de roeden van die geweldenaars maakten. Van tijd tot tijd werden door het geraas van het volk en van de Farizeeën als door een zwarte onweerswolk deze jammervolle, heilige, zegenende klaagtonen gedoofd. Uit die geweldige massa steeg maar één kreet op: “Weg met Hem en aan ‘t kruis met Hem!” Pilatus onderhandelde nog steeds met het volk. Wanneer hij te midden van het geroezemoes der menigte zijn stem wilde laten Fascikel 30 340